Πολλές φορές οι άνθρωποι ζητούμε βοήθεια για κάτι δυσάρεστο που μας έχει συμβεί. Αυτό που στην ουσία συμβαίνει είναι ότι νιώθουμε πως βιώνουμε τα αποτελέσματα μιας κάποιας αιτίας, την οποία δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Αναζητούμε μια μαγική λύση για να απαλλαγούμε από τα συμπτώματα της δυστυχίας μας, είτε αυτά είναι άγχος, κατάθλιψη, φόβος, έλλειψη επιβεβαίωσης, κακές σχέσεις με τους άλλους, κ.λπ. Ένα πολύ σημαντικό στοιχείο που θα έπρεπε πρώτα από όλα να εξετάσουμε είναι εάν σαν άνθρωποι θεωρούμε ότι προκαλούμε οι ίδιες τις αιτίες για όσα μας συμβαίνουν, ή ότι δεχόμαστε με παθητικό τρόπο τα αποτελέσματα τους.
Θεωρούμε τους εαυτούς μας ως οντότητες οι οποίες προκαλούμε τα όσα συμβαίνουν ή ως θύματα των περιστάσεων; Όταν βλέπουμε τον εαυτό μας να δέχεται τα αποτελέσματα κάποιων γεγονότων των οποίων έχουμε μικρό ή και καθόλου έλεγχο, νιώθουμε αβοήθητοι. Σε αυτήν την περίπτωση γινόμαστε πράγματι αβοήθητοι επειδή οτιδήποτε κι αν πιστεύουμε τείνει να επιβεβαιώνει την πραγματικότητα. Όταν νιώθουμε ότι δεχόμαστε το αποτέλεσμα ενός γεγονότος, αυτομάτως αποκλείουμε όλους αυτούς τους διαφορετικούς τρόπους που θα μπορούσαν να μας κάνουν να δημιουργήσουμε κάτι το διαφορετικό, καθώς και τους τρόπους εκείνους που θα μας έδιναν προσωπική δύναμη. Στην ουσία δεν τους βλέπουμε καν! Εξαλείφονται από την ίδια μας την συνείδηση σα να μην υπήρξαν ποτέ.
Οι άνθρωποι οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους ως αποδέκτες κάποιων εξωτερικών αιτιών, αναζητούν πέρα από τους ίδιους τους εαυτούς τους να βρουν μια αιτία που είναι υπεύθυνη για ό,τι συμβαίνει. Όταν συμβαίνει αυτό, μια τέτοια αιτία θα εμφανίζεται πάντα, ακόμη κι όταν δεν υπάρχει στην πραγματικότητα αιτία. Το αποτέλεσμα είναι ότι νιώθουμε αβοήθητοι και κυρίως ότι είμαστε πραγματικά αβοήθητοι.
Οι άνθρωποι οι οποίοι πιστεύουν ότι προκαλούν εκείνοι τις διάφορες αιτίες, φυσικά δεν αναζητούν βοήθεια σε πρώτο επίπεδο. Καταλαβαίνουν πως - ακόμη κι αν δε μπορούν να αντιληφθούν τη σύνδεση οτιδήποτε κι αν συμβαίνει στην ζωή τους, προέρχεται από αυτούς τους ίδιους και πως αν το ανακαλύψουν θα μπορέσουν να το αλλάξουν. Αυτό συνήθως έχει ως προϋπόθεση το που έχουν στρέψει την προσοχή τους.
Το πρώτο βήμα λοιπόν για να βοηθηθεί κάποιος άνθρωπος είναι να πειστεί ότι το καθετί που του συμβαίνει δεν προέρχεται από κάποιον εξωτερικό παράγοντα κι ότι μπορεί να έχει δημιουργικό έλεγχο της κατάστασης ακόμη κι όταν κάτι τέτοιο δεν φαίνεται να είναι το ζητούμενο.
Αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Μερικές φορές είναι πιθανό κάποιος άνθρωπος να επιμένει ότι δε μπορεί να κάνει τίποτα, ότι έχει δοκιμάσει τα πάντα και παρόλα αυτά είναι αβοήθητος. Μπορεί και να θυμώσει αν του πει κανείς ότι μπορεί να είναι υπεύθυνος για την ζωή του.
Οι άνθρωποι οι οποίοι νιώθουν ότι δέχονται απλά τα αποτελέσματα των γεγονότων χρησιμοποιούν σε μεγάλο βαθμό τη φράση "δε μπορώ" ενώ μια άλλη συνηθισμένη τους λέξη είναι "προσπάθησα". Όταν λέμε "δε μπορώ" ο εγκέφαλος μας κοπιάζει να μας τροφοδοτήσει με λόγους για τους οποίους δε μπορούμε να κάνουμε κάτι και παράλληλα εμποδίζει το πιο δημιουργικό κομμάτι του μυαλού μας να μας δείξει τους τρόπους εκείνους ώστε να μπορέσουμε να το κάνουμε. Επομένως, το γεγονός ότι δε μπορούμε επαληθεύεται κι επιπλέον ενισχύεται η πεποίθηση μας ότι πραγματικά δε μπορούμε. Μια πρόταση για τους ανθρώπους οι οποίοι το συνηθίζουν αυτό, θα ήταν να αντικαταστήσουν την φράση "δε μπορώ" με την ερώτηση "πως μπορώ;" και να συνεχίζουν να αναρωτιούνται μέχρι ο νους τους να τους δώσει τις απαντήσεις που ζητούν.
Το "προσπάθησα" είναι μια άλλη συνήθης λέξη των ανθρώπων οι οποίοι νομίζουν ότι η ζωή τους είναι το αποτέλεσμα κάποιων γεγονότων. Αυτό που κρύβεται πίσω από αυτή τη λέξη είναι η αποτυχία. Κανένας άνθρωπος που έχει επιτύχει δε λέει αυτή τη λέξη. Λέει "το έκανα". Η προσπάθεια ξεκινάει ταυτόχρονα με την πίστη στην αποτυχία. Για να προσπαθήσουμε θα πρέπει να έχουμε εικόνες αποτυχίας στο μυαλό μας. Μια πρόταση θα ήταν να δημιουργούσαμε στο μυαλό μας εικόνες επιτυχίας, ασχέτως του τι είναι αυτό που θέλουμε να επιτύχουμε. Όταν το κάνουμε αυτό δίνουμε στον εγκέφαλο μας ένα έναυσμα για να βρει τρόπους να το καταφέρει. Όταν "προσπαθούμε" δίνουμε στον εγκέφαλο μας ένα έναυσμα για να βρει τρόπους ώστε να αποτύχει.
Οπότε ακόμη κι αν νομίζουμε ότι έχουμε πολλές αποδείξεις ότι είμαστε αποδέκτες του τελικού αποτελέσματος μιας αιτίας ή έστω του ευρύτερου φάσματος των αποτελεσμάτων - στην ουσία είμαστε εμείς αυτοί που τα προκαλούμε. Ακόμη κι αν μας φαίνεται δύσκολο να το πιστέψουμε, μπορούμε να ξεκινήσουμε να συμπεριφερόμαστε σα να είμαστε εμείς οι αιτίες. Ας υποθέσουμε ότι έχουμε τον έλεγχο κι ας αναρωτηθούμε "πως μπορούμε;" μέχρι να πάρουμε την απάντηση.
Οπότε έχουμε δύο μεγάλα κλειδιά της επιτυχίας. Το πρώτο είναι το να εστιάζουμε την σκέψη μας σ' αυτό που θέλουμε, όχι σ' αυτό που δεν θέλουμε ή σ' αυτό που φοβόμαστε. Το δεύτερο είναι να ξεκινήσουμε με την υπόθεση ότι εμείς είμαστε αυτοί που δημιουργούν αποτελέσματα, ότι μπορούμε να αποφασίσουμε τι θα σκεφτούμε, τι εικόνες να δημιουργήσουμε στο μυαλό μας και σε τι να συγκεντρωθούμε καθώς επίσης κι ότι όταν το κάνουμε αυτό, ο νους μας θα μας υποδείξει τον τρόπο για να γίνει αυτό στο οποίο συγκεντρωνόμαστε.
Γιατί θα πρέπει να εστιάζουμε σ' αυτό που δεν επιθυμούμε και να αντιμετωπίζουμε τους εαυτούς μας σα να δέχονται τα αποτελέσματα κάποιων γεγονότων στα οποία δεν έχουμε κανένα έλεγχο;
Ο φόβος! Φοβόμαστε! Και τι προκαλεί τον φόβο; Τα τραύματα, οι πληγές, η ανασφάλεια, η άγνοια. Αν έχουμε ζήσει κάποιου είδους τραυματική εμπειρία είναι πολύ πιθανόν να σκεφτόμαστε ότι ο κόσμος είναι γεμάτος κινδύνους και πως θα πρέπει να είμαστε σε επιφυλακή (κάτι που κάνει το νου μας να εστιάζει σ' αυτό που δεν θέλουμε) και πως εμείς είμαστε τα πιθανά θύματα αυτών των κινδύνων με άλλα λόγια, δεχόμαστε το τελικό αποτέλεσμα και το φάσμα αποτελεσμάτων.
Ένας τρόπος για να αλλάξουμε τη ζωή μας είναι να ηρεμήσει αυτό το μέρος του εαυτού μας που φοβάται και νιώθει ανασφαλές. Να καθαρίσουμε το μυαλό μας και να αποβάλλουμε την τάση μας να εστιάζουμε σ' αυτά που δεν επιθυμούμε, ενώ συνάμα να μπορούμε να συγκεντρωθούμε σε αυτά που θέλουμε να γίνουν, κάτι το οποίο μας επιτρέπει να τα υλοποιούμε πιο γρήγορα και πιο δυναμικά.
Δύο πράγματα λοιπόν μπορούν να μας βοηθήσουν να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι αιτίες για όσα μας συμβαίνουν:
1. Να συγκεντρωνόμαστε σ' αυτό που επιθυμούμε.
2. Να συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε δημιουργικό έλεγχο σε ότι μας συμβαίνει.
Αν μάθουμε μερικά "πράγματα κλειδιά", η ζωή μας θα γίνει πιο εύκολη και πιο ευχάριστη.
Μπορούμε να το κάνουμε!
