Μπορούν κάποιοι από εμάς να προβλέψουν και να αποφύγουν κάποια δυσάρεστα γεγονότα; Κάποιοι επιστήμονες πιστεύουν ότι ο εγκέφαλος μπορεί στα αλήθεια να προβλέψει γεγονότα πριν αυτά συμβούν. Ο καθηγητής Dick Bierman είναι σκυφτός μπροστά από την οθόνη του υπολογιστή του σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. Το χαμηλό βουητό των μηχανημάτων ακούγεται αμυδρά στον χώρο. Χαμογελάει και πιέζει ένα κόκκινο κουμπί. Στο διπλανό δωμάτιο ένας ασθενής γλιστράει αργά μέσα σε έναν νοσοκομειακό σαρωτή εγκεφάλου. Εάν δεν έβλεπε κανείς το παράξενο χαμόγελο και τις γκριμάτσες στο πρόσωπο του ασθενή, θα πίστευε ότι πρόκειται για ένα κανονικό ιατρικό τσεκ-απ. Αλλά αυτός ο σαρωτής χρησιμοποιείται για ένα από τα πιο εμβριθή υπερφυσικά πειράματα που έχουν γίνει ποτέ, πείραμα που μπορεί να αποτελέσει απόδειξη για το εάν είναι δυνατόν να προβλεφθεί το μέλλον. Το πείραμα έχει σκοπό να αποδείξει ότι φυσιολογικοί άνθρωποι, έχουν πραγματικά μία έκτη αίσθηση που τους βοηθάει να «δουν» το μέλλον. Τέτοιες εκπληκτικές μελέτες, σε περίπτωση που επαληθευτούν, μπορούν πιθανώς να εξηγήσουν τις προγνωστικές δυνάμεις των διάμεσων και μια σειρά από άλλα ψυχικά φαινόμενα όπως η εξωαισθητήρια αντίληψη, το deja vu και η μαντεία. Ο άνθρωπος που βρίσκεται πίσω από τα πειράματα είναι σαφώς πεπεισμένος. «Είμαστε ικανοποιημένοι με το γεγονός ότι άνθρωποι μπορούν να διαισθανθούν το μέλλον πριν αυτό συμβεί» δηλώνει ο καθηγητής Bierman, ψυχολόγος του πανεπιστημίου του Άμστερνταμ. «Τώρα στόχος μας είναι να προχωρήσουμε και να διαπιστώσουμε ποιο είδος ανθρώπου είναι ικανός στο να πετύχει κάτι τέτοιο». Και ο Bierman δεν είναι μοναχός του: τα ευρήματά του αντικατοπτρίζουν τα στοιχεία που συλλέχθηκαν από άλλους επιστήμονες και ερευνητές του υπερφυσικού. Ο καθηγητής Brian Josephson, νομπελίστα φυσικός από το πανεπιστήμιο του Cambridge δηλώνει: «Mέχρι στιγμής τα στοιχεία μας αναγκάζουν να πιστέψουμε, ότι σύμφωνα με τα φαινόμενα, υπάρχουν πληροφορίες που έρχονται από το μέλλον. Στην πραγματικότητα, δεν είναι σαφές ση φυσική, το γιατί δεν μπορεί να δει κάποιος το μέλλον. Στην φυσική, δεν μπορεί κανείς να αποκλείσει εντελώς αυτό το ενδεχόμενο». Στην πραγματικότητα, όλες οι μεγάλες επιστημονικές φόρμουλες που εξηγούν τη λειτουργία του κόσμου, επιτρέπουν τη ροή της πληροφορίας μπροστά και πίσω μέσα στον χρόνο η πληροφορία μπορεί να ρέει προς κάθε κατεύθυνση. Λίγο μετά την 11η Σεπτεμβρίου του 2001 άρχισαν να κυκλοφορούν διάφορες παράξενες ιστορίες σχετικά με κάποιους λίγους τυχερούς που γλίτωσαν από την καταστροφή. Διέρρευσε η πληροφορία ότι πολλοί από τους επιζώντες άλλαξαν τα σχέδιά τους την τελευταία στιγμή, ύστερα από ακαθόριστα αισθήματα ανησυχίας. Υπήρχε ένα ανεπαίσθητο, βασανιστικό αίσθημα, ότι 'κάτι' δεν πήγαινε καλά. Κανείς δεν το είχε κατονομάσει, αλλά λίγο πριν από τις επιθέσεις κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να αλλάζουν τα σχέδιά τους εξαιτίας ενός σιωπηρού ενστίκτου. Μία γυναίκα ένιωσε ξαφνικό δυνατό πόνο στο στομάχι την ώρα που της έκαναν έλεγχο στο εισιτήριό της, σε ένα από τα δύο αεροπλάνα που πέταξαν εναντίον των Διεθνών Κέντρων Εμπορίου. Κατευθύνθηκε για λίγο στο μπάνιο για να συνέλθει. Έχασε την πτήση της, αλλά επέζησε από την ατυχή εκείνη ημέρα. Παρόλα αυτά, τέτοιου είδους ιστορίες, μπλεγμένες μέσα στα τραγικά συμβάντα των ημερών αυτών, ήταν εύκολο να χαθούν στην αφάνεια ή να θεωρηθούν ως συμπτώσεις. Στην πραγματικότητα, τέτοιου είδους ιστορίες υποδεικνύουν μία πολύ ενδιαφέρουσα και βαθιά αλήθεια, για όσους θέλουν να τη δουν. Εάν για παράδειγμα αποφάσιζαν λιγότεροι άνθρωποι να πετάξουν με ένα αεροσκάφος το οποίο ακολούθως συντρίφθηκε, αυτό θα υποδήλωνε μία υποσυνείδητη δυνατότητα να καθοριστεί το μέλλον. Λοιπόν, όσο κι αν φαίνεται παράξενο, αυτό είναι που συμβαίνει. Τα αεροσκάφη που πέταξαν προς τους Δίδυμους Πύργους στις 11 Σεπτεμβρίου, ήταν ασυνήθιστα άδεια. Σε όλα τα αεροπλάνα που καταλήφθηκαν από τους αεροπειρατές, υπήρχε μόνο ο μισός αριθμός από τον συνήθη αριθμό επιβατών. Ίσως, ένα αεροσκάφος που είναι ασυνήθιστα άδειο να μπορούσε να εξηγηθεί, αλλά και τα τέσσερα; Και δεν είναι μόνο η περίπτωση της 11ης Σεπτεμβρίου, που άνθρωποι φαίνεται πως υποσυνείδητα απέφυγαν μια καταστροφή. Ο επιστήμονας Ed Cox ανακάλυψε ότι τραίνα που έμελλε να συντριβούν, είχαν λιγότερους επιβάτες από όσους θα επέβαιναν σε άλλες περιπτώσεις. Η Δρ. Jessica Utts, στατιστικός στο πανεπιστήμιο της California, βρήκε ακριβώς το ίδιο παράδοξο αποτέλεσμα. Εάν ήταν δυνατό να προβλεφθεί το μέλλον, θα περίμενε κανείς τους ανθρώπους που ζουν στην 'κόψη του ξυραφιού' όπως οι πιλότοι, να έχουν τα πιο καλορυθμισμένα - τέτοιου είδους - ένστικτα από όλους. Και πάλι, αυτό είναι που συμβαίνει. Όταν το 2000 συντρίφθηκε το Concorde της Air France, οι συνάδελφοι αυτών που σκοτώθηκαν μίλησαν για ένα κακό προαίσθημα που είχαν τα μέλη του πληρώματος και οι μηχανικοί πτήσης, πριν συμβεί το ατύχημα. Μιλώντας ανώνυμα στην γαλλική εφημερίδα Le Parisien, ένας από τους ανθρώπους αυτούς αναφέρθηκε σε μια 'μακάβρια προσμονή για ατύχημα'. «Είχα την αίσθηση ότι κάτι πολύ κακό θα συνέβαινε» αναφέρει. «Η ατμόσφαιρα στην ομάδα του Concorde διαπνεόταν τους τελευταίους μήνες από μία γενική αίσθηση ότι κάποιο ατύχημα θα συνέβαινε». Όλες αυτές οι ιστορίες μας υποδείχνουν να λαμβάνουμε σοβαρά υπόψη μας τα προαισθήματα για γεγονότα που πρόκειται να συμβούν. Αν και δεν είναι αυτά τα προαισθήματα τόσο έντονα και εμφανή, είναι συχνά αρκετά ισχυρά από συναισθηματικής απόψεως ώστε να μας αναγκάσουν να δράσουμε με ανάλογο τρόπο. Η ονομασία 'προαίσθημα' βασίζεται στο γεγονός ότι κυρίως συναισθήματα είναι αυτά που μπορεί να δεχτεί κανείς από το μέλλον και όχι σαφή γεγονότα και πληροφορίες. Ο στρατός εδώ και πολύ καιρό έχει ενδιαφερθεί για τέτοιου είδους φαινόμενα. Για πολλά χρόνια ο αμερικανικός στρατός σε συνεργασία με τη CIA χρηματοδότησαν ένα μυστικό πρόγραμμα που είναι γνωστό με το όνομα Stargate, που είχε ως στόχο να μελετήσει υπερφυσικά φαινόμενα όπως η πρόγνωση και η εξ αποστάσεως όραση. Ο Δρ. Dean Radin εργάστηκε στο πρόγραμμα Stargate και ενθουσιάστηκε από την ικανότητα κάποιων στρατιωτών να προβλέπουν το μέλλον. Αυτοί είναι άνθρωποι που επιβίωσαν από πολύ δύσκολες αποστολές. Ο Radin πείστηκε ότι οι σκέψεις και τα συναισθήματα και κάποιες φορές καθαρές εικόνες από το μέλλον μπορούν να ρέουν οπισθοδρομικά στο χρόνο και να δίνουν σημάδια στους στρατιώτες. Τους βοήθησαν να πάρουν ζωτικές αποφάσεις, συχνά με την έννοια μιας έντονης ώθησης. Σχεδίασε ένα πείραμα για να ελέγξει αυτές τις υποθέσεις. Ζήτησε κάποιους εθελοντές να συνδεθούν με έναν ανιχνευτή ψεύδους, ο οποίος μετρούσε την ηλεκτρική δραστηριότητα στην επιφάνεια του δέρματος. Το ηλεκτρικό ρεύμα αλλάζει κάθε φορά που το άτομο αντιδρά σε ένα γεγονός, όπως εάν βλέπει μία πολύ βίαια εικόνα ή ταινία. Είναι το ηλεκτρικό αντίστοιχο μίας απότομης σύσπασης. Ο Radin έδειξε στους εθελοντές εικόνες με αισθησιακές σκηνές, με βία και καταπραϋντικές εικόνες, σε μία τυχαία ακολουθία που καθοριζόταν από έναν υπολογιστή. Σύντομα ανακάλυψε ότι οι εθελοντές άρχισαν να αντιδρούν στις εικόνες πριν αυτές εμφανιστούν. Η παρατήρηση αυτή ήταν αναμφίβολη. Οι εθελοντές παρουσίαζαν τις συσπάσεις λίγα δευτερόλεπτα πριν εμφανιστεί η εικόνα. Και έγινε αυτό τόσες φορές, που δεν μπορούσε να αναχθεί στον παράγοντα τύχη. Ήταν τόσο εντυπωσιακά τα αποτελέσματα του Radin, ώστε ενδιαφέρθηκε για το θέμα ο Δρ. Kary Mullis, νομπελίστας χημικός. Συνδέθηκε με το μηχάνημα που χρησιμοποιούσε ο Radin και είδε τις εικόνες που αντιστοιχούσαν σε διάφορα συναισθήματα. «Ήταν απίστευτο» δήλωσε, «μπορούσα να δω περίπου 3 δευτερόλεπτα μπροστά στο χρόνο». Άλλοι ερευνητές από διάφορα μέρη του κόσμου, από το πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου μέχρι το Cornell στις Ηνωμένες Πολιτείες, προσπάθησαν να επαναλάβουν τα πειράματα του Radin και να τα βελτιώσουν. Και πήραν παρόμοια αποτελέσματα. Σύντομα αποκαλύφθηκε ότι αυτοί που ασχολούνται με το τζόγο παρουσιάζουν κάποιες υποσυνείδητα δημιουργημένες ενδείξεις πριν κερδίσουν ή χάσουν. Το ίδιο αποτέλεσμα παρατηρήθηκε σε όσους τρομοκρατούνται από κάποια ζώα, λίγες στιγμές πριν την εμφάνιση του ζώου. Είναι πολύ λίγες οι πιθανότητες, οι έρευνες αυτές να κάνουν όλες μαζί λάθος. Ο καθηγητής Dick Bierman αποφάσισε να προχωρήσει τη μελέτη του ακόμα παρά πέρα. Είναι ψυχολόγος και έχει πειστεί ότι ο χρόνος με τον τρόπο που τον αντιλαμβανόμαστε είναι μια ψευδαίσθηση. Δεν βλέπει κανέναν λόγο, γιατί να μη μπορούν οι άνθρωποι να δουν στο μέλλον, όσο εύκολα βυθίζονται στις αναμνήσεις του παρελθόντος. Ο ίδιος ο Αϊνστάιν περιέγραψε τη διαφορά μεταξύ του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος ως μία 'πεισματάρικη και επίμονη ψευδαίσθηση'. Για να αποδείξει τη θέση αυτή του Αϊνστάιν ο Bierman ερεύνησε τους εγκεφάλους από εθελοντές, χρησιμοποιώντας έναν μαγνητικό τομογράφο (MRI: μέθοδος απεικόνισης ενός εγκεφάλου που βρίσκεται εν ζωή, με τη βοήθεια μαγνητικού πεδίου και πεδίου ραδιοσυχνοτήτων που προσανατολίζουν την περιστροφή των ατόμων με περιττό αριθμό πρωτονίων, στην ίδια κατεύθυνση. Η απομάκρυνση αυτών των πεδίων προκαλεί απελευθέρωση ηλεκτρομαγνητικής ενέργειας, την οποία μετράει ο μαγνητικός τομογράφος). Χρησιμοποίησε τον τομογράφο ενώ συγχρόνως επανέλαβε τα πειράματα του Radin. Αυτός ο τομογράφος μπορεί να δείξει ποια τμήματα του εγκεφάλου είναι ενεργά, όταν εκτελούμε κάποιες συγκεκριμένες δραστηριότητες ή όταν νιώθουμε κάποια συγκεκριμένα συναισθήματα. Παρόλο που η διαδικασία ήταν υπερβολικά περίπλοκη και κάθε ανάλυση χρειάστηκε αρκετές βδομάδες εργασίας στον υπολογιστή, έκανε τα πειράματα αυτά δύο φορές, χρησιμοποιώντας πάνω από είκοσι εθελοντές. Τα αποτελέσματα υποδηλώνουν αρκετά καθαρά, ότι φαινομενικά συνηθισμένοι άνθρωποι έχουν σαφέστατα την ικανότητα να βλέπουν στο μέλλον. Ο Bierman τονίζει ότι οι άνθρωποι δέχονται κυρίως συναισθήματα από το μέλλον, παρά συγκεκριμένες εικόνες. Είναι εύλογο ωστόσο, το ότι εάν συνηθισμένοι άνθρωποι μπορούν να δεχτούν συναισθήματα από το μέλλον, τότε πιθανότατα οι άνθρωποι που έχουν κάποιο ιδιαίτερο χάρισμα, μπορεί να προσλαμβάνουν εικόνες από πράγματα που δεν έχουν ακόμα γίνει. Μπορεί επίσης να υποτεθεί, ότι πολλά υπερφυσικά φαινόμενα όπως η εξωαισθητήρια αντίληψη και η μαντεία, έχουν τις ρίζες τους στην προ-αίσθηση. Άλλωστε, εάν μπορεί κανείς να δει μερικά δευτερόλεπτα μπροστά στο μέλλον, γιατί να μην μπορεί να δει μερικές μέρες ή ακόμα και χρόνια; «Πιστεύω ότι μπορούμε να "νιώσουμε" το μέλλον» λέει ο νομπελίστα φυσικός Brian Josephson. «Απλώς δεν έχουμε ακόμα εδραιώσει τον μηχανισμό που θα μας επιτρέψει να το κάνουμε. Και το ότι δεν μπορούμε να κατανοήσουμε κάτι, δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε κιόλας». Εάν όλοι έχουμε τη δυνατότητα να νιώσουμε το μέλλον και κάποιες φορές να έχουμε ακόμα και εικόνες από αυτό, όπως ισχυρίζονται ότι έχουν μερικά μέντιουμ, αυτό δε σημαίνει ότι μπορούμε να αλλάξουμε το μέλλον και να επαν-εγγράψουμε την πρόγνωση που κάναμε; Ή μπορούμε απλά και μόνο να προσλάβουμε το προαίσθημα και να δράσουμε σύμφωνα με αυτό; Αυτά είναι κάποια από τα παράδοξα που έρχονται στην επιφάνεια όταν τίθεται το θέμα για την πρόβλεψη του μέλλοντος. Ο Bierman πιστεύει ότι το μέλλον διαπλέκεται με το παρελθόν. Αφήνει όμως την απάντηση των παραδόξων αυτών, όπως επίσης και το μεγάλο θέμα της ελεύθερης βούλησης στους φιλοσόφους. Το πρόβλημα με την προαίσθηση συνίσταται επίσης, στο ότι είναι τόσο νεφελώδης, που δεν μπορεί κανείς να βασιστεί επάνω σε ένα προαίσθημα για να πάρει υπεύθυνες αποφάσεις. Παρόλα αυτά όμως, υπάρχουν πάμπολλες περιπτώσεις ανθρώπων, που εύχονται να είχαν πιστέψει στα προαισθήματα ή τη διαίσθησή τους πριν κάνουν κάποια επιλογή. Ένα από τα πιο θλιβερά τέτοια παραδείγματα είναι η καταστροφή του Aberfan. Έγινε το 1966 όταν ένας σωρός από κάρβουνο γκρεμίστηκε και πλάκωσε ένα σχολείο της Ουαλίας σκοτώνοντας 144 άτομα, τα 116 από τα οποία ήταν παιδιά. Προέκυψε ότι 24 άτομα είχαν προαισθήματα σχετικά με την τραγωδία. Μία περίπτωση αφορά ένα μικρό κορίτσι που σκοτώθηκε. Λίγο πριν πάει στο σχολείο είπε στη μητέρα της: «Είδα στον ύπνο μου ότι πήγα στο σχολείο, αλλά δεν υπήρχε σχολείο. Κάτι μαύρο το είχε σκεπάσει». Πρέπει τελικά να ακούμε τα ένστικτα, τα προαισθήματα και τα όνειρά μας; Κάποιοι ειδικοί λένε, ότι πιθανότατα το κάνουμε αυτό ούτως ή άλλως στην καθημερινή μας ζωή σε έναν εκπληκτικά μεγάλο βαθμό. Η Δρ. Jessica Utts του πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, που έχει εργαστεί για τον στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών και τη CIA ως ανεξάρτητη συνεργάτης στις έρευνές τους σχετικά με το υπερφυσικό, πιστεύει ότι διαρκώς λαμβάνουμε μικρές εκλάμψεις από το μέλλον και αυτό μας βοηθάει στις αποφάσεις μας. «Πιστεύω ότι αυτό το κάνουμε κάθε στιγμή» δηλώνει. «Σύμφωνα με τα δεδομένα που έχουμε, είναι πολύ πιθανό κάτι τέτοιο να συμβαίνει». Ίσως λοιπόν η Βασίλισσα στην «Αλίκη μέσα απ' τον καθρέφτη» να είχε δίκιο:
"Είναι ένα ανεπαίσθητο είδος μνήμης, μόνο που λειτουργεί ανάποδα.." Πηγή: esoterica.gr
